Verloren recept: vergulde kip!

Servies

Naast mijn grote passie voor koken en eten heb ik ook en grote liefde voor oud servies. Mijn mooiste servies heb ik een tijd geleden via Marktplaats op de kop getikt. Het is een prachtig blauw servies met een gouden randje, de Elysian-serie van de fabrikant Grindley uit Engeland. Het is 60 jaar oud.


















Ik vind het een romantisch idee, dat dit servies, dat zo teer en fijn is, al die jaren heeft overleeft. Rond een eettafel wordt lief en leed gedeeld. Mijn fantasie draait op volle toeren als ik eraan denk dat dit servies door decennia lang door andere families gebruikt is. Dit servies is getuige geweest van blijde boodschappen, verdrietige tijdingen, roddels, ruzies, kerstdiners, paasbrunches en dagelijks leven. En nu, staat het bij mij in de kast en deelt in ons gezinsleven opnieuw in de bewegingen en golven van ons bestaan. Het servies is nagenoeg compleet, maar ik vind het leuk om op rommelmarkten en op Marktplaats rond te snuffelen op zoek naar aanvullingen en misschien wel ander mooi serviesgoed.

Vlooienmarkt Gelredome Arnhem

Gisteren was er in het Gelredome in Arnhem weer een grote vlooienmarkt. Wat hebben vlooienmarkten met koken te maken te zul je wel denken. Ik loop niet alle vlooienmarkten af, maar die hele grote in het zwart-gele hart van onze mooie stad daar aan de Rijn, die laat ik niet voorbij gaan. Dochterlief vindt het geweldig om mee te gaan. Met vijf euro op zak gaat zij op zoek naar oude edities van de Donald Duck of ander klein speelgoed dat in haar ogen waardevol is en waarvan ik denk: "niet doen!". Het is altijd een gezellig uitje met zijn tweetjes. Manlief is geen fan van rommelmarkten. Maar hij heeft vrede met mijn bijzonderheden. Met geduld kijkt hij toe als ik thuis mijn vondsten enthousiast uit de plastic supermarkttasjes en oude kranten haal. Met een schuin oog naar de tv kijken kijkt hij geïnteresseerd naar de buit die ik vol trots op tafel uitstal. Wat ik wel vond was een authentiek oude speculaasplankje. Je begrijpt dus wel, dat binnenkort hier speculaas uit de oven zal komen. Maar ik stopte hier en daar ook bij boekenkraampjes op zoek naar oude kookboeken.

Elektro kookboek

Tussen de stoffige boeken zag ik een mooi rood ingebonden boek. Elektro Kookboek stond op de kaft. Ik sloeg het open. Ik zag allemaal mooie recepten in het boek staan. Het was geen eerste druk, maar een veertiende druk, maar nog steeds een boek uit de jaren vijftig! In die tijd was mijn oma in de bloem van haar tijd. Ze is in 1926 geboren. Dit zijn recepten die ze wel gekookt zou kunnen hebben. Ik wilde het boek hebben. Voor twee euro was het van mij. Voorzichtig stopte ik het kookboek in mijn tas. Thuis aangekomen liet ik het boek aan manlief zien. Hij bekeek het boek, sloeg het open op de eerste pagina. Hij was even stil. Toen begon hij begon te lachen. Schat, zei hij, je hebt een boek gekocht om te leren omgaan met een elektrisch gasfornuis. Dat kun je toch al? "Er staan ook recepten in hoor!", zei ik. Voor de zekerheid bladerde ik het toch door. Ik had gelijk. Ik legde het boek weg.

Vergulde kip

Vanavond, nadat dochterlief eindelijk op bed lag en sliep, ging ik even rustig op de bank zitten met mijn Elektro kookboek op schoot. Ik bladerde door het boek. Ineens viel er een dichtgevouwen blaadje uit. Ik pakte het blaadje op. Ik vouwde het open. Het blaadje is beschreven met een onbekend handschrift. Ik ben geen expert in handschriften, maar het lijkt mij een vrouwenhandschrift. Ik las de woorden op het blaadje. Ik geloofde mijn ogen niet. De vorige eigenaresse van mijn Elektro Kookboek had achterin een receptje bewaard, dat er nog steeds in zat.

"Vergulde kip", heet het recept. Een verloren recept hervonden.
Ik kan niet wachten tot het weekend om dit recept tot leven te brengen!